Gedicht: Zonder woorden

Zonder woorden

 

Jouw ogen

zoeken op mijn gezicht

naar woorden, vragen

die mijn mond niet meer kan uitspreken

en zo mijn gedachten

niet onder woorden kan brengen

 

Verdriet en pijn

vinden een weg, via mijn ogen

Een traan die over mijn wangen,

langs mijn mondhoek glijdt

waar het puntje van mijn tong

de zilte smaak waarneemt

 

De onmacht uit zich in mijn gebalde vuisten!

Frustratie en woede…

Ze bedaren bij de aanblik

van zorgen, de liefde in jouw ogen

Ik besef dat ook jij, in jóuw onmacht,

ook niet kan raden

wat míjn gedachten zijn

Ik wilde maar dat jij ze, als in een boek

allemaal zou kunnen lezen.

 

Zodat alles wat ik nog wil zeggen

je nog zo graag zou willen vertellen

jou zal troosten, als

zoals nu, mijn woorden

straks ook ík, er niet meer zal zijn.

 

Tekst

Rianne Uijtdewillegen

 

Café Doodgewoon, Er mot helemaal niks

‘Er mot helemaal niks’…

Op donderdag 19 november 2015 wordt in Café Doodgewoon de documentaire Er mot helemaal niks getoond. De documentaire van filmmaker Joop Menting laat u een blik werpen in het dagelijkse leven binnen hospice Het Clarahofje in Goes. Hij volgt drie bewoners die, hoewel zij allen in de laatste fase van hun leven zijn, daar heel verschillend tegenaan kijken, mee omgaan.

Margreet Weisfelt en Leonie Ton, respectievelijk als vrijwilliger en verpleegkundige verbonden aan hospice Het Clarahofje, vertellen over de documentaire: “De film is gemaakt in 2013. We wisten eerst helemaal niet of het ging lukken. Het is filmmaker Joop Menting, een heel grote man met een grote camera, wonderwel gelukt zich als het ware ‘onzichtbaar’ te maken, waardoor de beelden heel natuurlijk overkomen.” De sfeer binnen het hospice, de karakterverschillen van de mannen die gevolgd worden.

20151119 CD

Wat opvalt, is de grote mate van respect waarmee de medewerkers in het hospice omgaan met de bewoners. Alles is mogelijk: een frietje eten, een kroketje en een eitje bij het ontbijt. Er zijn beelden van een feestje van aardbeien. De benadering van de bewoners, de betrokkenheid bij hun familieleden, alles gebeurt in alle rust. Een voorbeeld: op het moment dat er een overledene aanwezig is in het hospice staat er een kaars, brandend in een smaakvolle lantaarn, bij de deur. Ze deden dit voor het eerst toen een van de vrijwilligers in het hospice was overleden. Daarna zijn ze het zo blijven doen.

De documentaire

Drie mannen worden in de film gevolgd. Een van hen, een 78-jarige man heeft nog alle hoop, je ziet hem fanatiek bezig met de fysiotherapeut. De bleke, broodmagere, ínwitte benen willen hem nog niet dragen. Maar hij wil het liefst binnen een paar weken of maanden het hospice lopend weer wil verlaten. Waar de 86-jarige oud-gemeenteambtenaar het allemaal het liefst zo snel mogelijk achter de rug heeft: ”Ik heb goed geslapen, maar ik was het liefst helemaal niet wakker geworden.” De derde man, een vrijbuiter: ”Ik heb vroeger alles gedaan wat God verboden had”, koestert het leven en de nabijheid van zijn zoons.

In de documentaire komt ‘het leven van alledag’ naar voren. En kopje koffie, een krantje, een pijpje wordt gestopt. Een vrijwilliger doet een dansje: hak en teen, hak en teen… Meneer krijgt een van zijn zussen op bezoek: ”Het maakt je wel verdrietig hoor, als je elkaar zo moet loslaten.”

Door de film heen worden prachtige zinnen uitgesproken:

  • Je mot blij zijn dat ze voor je zorgen
  • De realiteit onder ogen zien
  • ‘Het gaat goed met mij hoor’, meneer zit in een tillift, grote zwarte schaduwen onder zijn ogen.
  • ‘Kan wat voor u doen? De man zit gebogen, zijn hoofd verborgen in zijn grote handen, hij zucht…
  • Een pleister wordt van de schouder verwijderd. Een broodmagere rug. Met respect wordt de man, met heel zachte bewegingen gewassen. Bij het tanden poetsen zie je dat hij moe is, maar zich beter voelt.
  • Er wordt gesproken over palliatieve sedatie, het wijzigen van pijnbestrijding
  • ‘Ik blijf tot het laatst bij je hoor pa, als je dat maar weet.’

Heel ontroerend, de drie zoons en een kleinzoon die waken bij hun vader en opa. Er is oogcontact. Ze laten een briefje zien wat ze in zijn huis gevonden hadden: ‘Als er wat gebeurt: Faitfull one van Cliff Richard.

De mond wordt bevochtigd met een soort sponslolly. De sfeer die tijdens het waken in de kamer hangt is haast tastbaar. De man die zijn laatste adem uitblaast. ‘Zeg maar dag tegen opa.’ De tranen in de ogen. Het lichaam wordt met zachte gebaren gewassen en aangekleed. De baar met de kist rijdt, vergezeld van de zoons, langs de lantaarn met de brandende kaars.

Het blijft stil nadat de film is afgelopen. Iedereen moet het even tot zich door laten dringen. Ellen verzoekt de aanwezigen om in viertallen bij elkaar te gaan zitten, even aan elkaar te vertellen wat de film u heeft gedaan. Een geroezemoes van stemmen, gedempt. Later als er wat fris of een wijntje is geschonken willen sommigen hun verhaal wel delen.

Deze avond, die georganiseerd werd door Netwerk Palliatieve Zorg Roosendaal, Bergen op Zoom en Tholen en VPTZ West-Brabant & Tholen is zeker weer een geslaagde avond geweest.

 

Tekst:

Rianne Uijtdewillegen

 

 

In gesprek met Joop, vrijwilliger

In gesprek met…   

Joop

12 november 2015: Joop maakt een relaxte indruk als ik hem ontmoet in zijn huis in het mooie plaatsje Tholen. Hij vertelt over zijn vrijwilligerswerk, hoe hij vrijwilliger is geworden bij VPTZ en hoe hij dat ervaart. Een leuke ontmoeting, een goed gesprek.

Joop is getrouwd met Hanneke, hun twee volwassen kinderen zijn ‘de deur uit’. Joop is verpleegkundige, al is hij inmiddels met pensioen. “Zoiets blijf je gewoon.” Joop werkte 38 jaar in de psychiatrische zorg op Vrederust. Daarna als ZZP-er in de thuiszorg. Hij was al eerder vrijwilliger voor de VPTZ. Het leek hem, als tegenwicht op de zware situaties die hij in zijn werk als professional tegenkwam, wel mooi. Maar hij maakte zoveel uren, 24-, en 48-uurs diensten waren niet ongewoon, dat het tot een inzet voor VPTZ eigenlijk niet kwam. Later heeft hij zich opnieuw aangemeld en ‘plechtig’ beloofd dat hij nu echt ‘met pensioen’ is.

?????????????

Het verschil tussen professioneel verpleegkundige en een inzet als VPTZ-vrijwilliger zit vooral in de verantwoordelijkheid.

Joop: “Die professionele verantwoordelijkheid zit bijvoorbeeld in het feit dat je betaald wordt. Je hebt dan ook andere taken. Je mag en móet handelingen verrichten. Denk daarbij aan het aanbrengen van morfinepleisters, een injectie geven, medicatie toedienen. Je werkt vaak in een vast team. Maar gevoelsmatig is de verantwoordelijkheid toch wel het grootste verschil. Nu ik vrijwilliger ben moet ik er wel op letten, dat ik daar ben als vrijwilliger. Dat die handelingen nu niet meer mijn taak zijn. Natuurlijk heeft het nog wel mijn interesse, maar het is anders.”

Een van de belangrijkste dingen die hij als vrijwilliger nodig heeft vindt Joop toch wel de informatie. Natuurlijk krijgt hij als hij naar een cliënt toegaat, naam en adres van de cliënt. Namen van mensen, mantelzorgers en hoe je die kunt bereiken. Wat verwacht de cliënt van je en wat kan je voor de cliënt betekenen. Joop: “Uitgangspunt is altijd de cliënt. Ik sta dan ook overal voor open. Boodschappen doen, de hond uitlaten. Ik doe wat ik tegenkom, mits dat niet botst. Ik besef natuurlijk dat dit niet voor iedere vrijwilliger geldt en/of mogelijk is.”

Ervaren en loslaten

Tijdens het werk als VPTZ-vrijwilliger wordt je wel steeds met leed geconfronteerd.

Joop: “ Ook al heb ik daar ervaring mee, ik zie het wel, het doet wat met me. Je ziet dat het leven zómaar anders kan worden. Loslaten, dat doe ik vooral door heel bewust met mijn cliënt bezig te zijn. Op het moment daar ben je er voor de volle 100% voor je cliënt. Daardoor kan je het ook beter loslaten. En ook ‘delen’, dat helpt ook. Het woord zegt het al, delen = halveren, praat erover. Ik heb standaard even contact met de coördinator.

De organisatie VPTZ, daar voelt Joop zich goed bij. Joop: “Er is een landelijk bestuur, er is structuur, er zijn richtlijnen en protocollen waarin staat wat wel en niet mag. In het land is de organisatie verdeeld in regio’s waar de coördinatoren de belangrijke schakels zijn naar de vrijwilligers toe. Zij hebben ook onderling minimaal maandelijks contact met elkaar. Het is goed om als vrijwilliger voor zo’n organisatie te werken. En dan de vrijwilligersdag die ons aangeboden werd in juli, de dag op het eiland Tiengemeten, dat was zo’n mooie dag om mee te maken. Dat waardeer ik echt.”

Binnen VPTZ is veel gelegenheid tot scholing. Ik vroeg hem wat volgens hem, als verpleegkundige, nog interessant zou kunnen zijn voor de vrijwilligers.

Joop: “Volgens mij hebben de vrijwilligers een redelijk goed beeld van kanker. Van de symptomen zoals pijn, misselijkheid. Zij realiseren zich goed wat de beperkingen voor de cliënt zijn. Er worden regelmatig cursussen gegeven, bv. til- en transfertechnieken, dat is heel goed, ook voor de vrijwilliger zelf. Wat ik zelf wel interessant vind voor de vrijwilligers, is om enige bekendheid te hebben met het fenomeen BDE, een ‘bijna-doodervaring’. Door het succesvol kunnen behandelen bij bijvoorbeeld hartinfarcten, overleven nu mensen die dit vroeger zeker niet hadden gedaan. Daardoor komen bijna-doodervaringen nu vaker voor. Voor de patiënt, die vaak niet weet wat hem is overkomen, is het moeilijk om hierover te praten. ‘Wordt ik geloofd?’ zal hij zich afvragen. Dan zou het mooi zijn als onze vrijwilligers daar iets over zouden weten.”

Verder verwacht Joop dat er steeds vaker een beroep op de vrijwilligers van VPTZ gedaan zal worden. Joop: “Ook in andere typen van zorg, zoals psychiatrische zorg en zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Men moet dat dan heel goed bekijken, overwegen. De vrijwilligers ook goed begeleiden en altijd de afweging maken of de zorg wel of niet gegeven kan en zal worden.”

Aan het einde van ons gesprek vraag ik: “Wie ís Joop Groeneveld?” Daar geeft hij een weloverwogen antwoord op:

“Iemand die via andere mensen en situaties, zichzelf beter heeft leren kennen. Wat vaak met vallen en opstaan gepaard ging. Waarbij VPTZ een mooi ‘instrument’ is.”

Tekst:

Rianne Uijtdewillegen

 

Nieuwe VPTZ vrijwilligers

Steeds meer mensen willen de laatste fase van hun leven thuis doorbrengen. In hun eigen, vertrouwde omgeving en omringd door mensen die hen lief zijn. Mantelzorgers kunnen vaak wel wat hulp gebruiken van geschoolde vrijwilligers. Wat zijn we daarom blij met de 10 nieuwe vrijwilligers. Welkom bij VPTZ West-Brabant & Tholen Theo, Laura, Leo, Jolanda van D, Sandra, Jolanda, Willy, Magda, Mariska en Caroline!

 

Film bij Café Dood­­­gewoon 19 november 2015, 19.00 uur

 

De film ‘Er mot helemaal niks’ is gemaakt door Joop Menting in opdracht van hospice Het Clarahofje en won in 2013 de PZC Publieksprijs bij Film by the Sea. Menting volgt drie ernstig zieke mannen in de laatste fase van hun leven in het hospice in Goes. De film werpt een ongewoon openhartige blik op het dagelijks leven binnen een hospice. Hoewel ze zich alle drie in hun laatste levensfase bevinden, gaan ze daar heel verschillend mee om. Terwijl de een het leven koestert als nooit te voren, wil de ander het liefst zo snel mogelijk dood. Een indringende documentaire die de eigenheid van de mens laat zien. De film wordt ingeleid door Het Clarahofje. Na afloop gaan we met elkaar in gesprek.

Binnenlopen vanaf 19.00 uur, start film: 19.30 uur. We eindigen de avond met een hapje en een drankje.

Locatie: Het Grand Café van TWB, Belder 2-4, 4704 RK Roosendaal

Organisatie: Netwerk Palliatieve Zorg Roosendaal, Bergen op Zoom en Tholen en VPTZ West-Brabant & Tholen

Aanmelden hoeft niet, maar mág wel, via: info@vptz-westbrabanttholen.nl

Waarom organiseren wij een Café Doodgewoon?

We willen aan de hand van thema-avonden formele en informele zorgverleners uit West-Brabant en Tholen met elkaar in contact brengen, ervaringen laten uitwisselen en informatie laten delen rondom de palliatieve zorg.

 

Café Doodgewoon: leren mee zwemmen in de stroom van een ander

Mee zwemmen in de stroom van een ander

Veel zorgverleners in West-Brabant hebben het al gehoord via hun sociale netwerk. Sinds april 2015 organiseren Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg  West-Brabant & Tholen en het Netwerk Palliatieve Zorg Roosendaal, Bergen op Zoom en Tholen ‘Café Doodgewoon’ bij TWB  in Roosendaal. Aan de hand van thema-avonden worden zorgverleners met elkaar in contact gebracht en kunnen ervaringen in de palliatieve zorg worden uitgewisseld. Ook ervaringsdeskundigen en geïnteresseerden zijn van harte welkom.

Interactie

Gonnie Jansen werkt met mensen in de laatste periode van hun leven en houdt openhartige interviews met ongeneeslijk zieke  mensen die sterven bespreekbaar willen maken. Aan de hand van haar  filmreeks  zijn op 17 september onderwerpen aan bod gekomen als: loslaten, eerlijkheid en op de eigen manier mogen sterven. Bemoederen en handjes vasthouden wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Uit het live telefoongesprek met een nog jonge vrouw wordt duidelijk dat zij juist de leuke dingen uit het leven van alle dag wil horen. De filmfragmenten uit de doodgewone gesprekken roepen mooie gespreksstof op.

Gesprekjes

Veel mensen willen de dood bespreekbaar maken en zij plannen hun eigen afscheid tot in de puntjes. Voor hulpverleners is het zaak te leren ‘mee zwemmen in de stroom van een ander’ zoals een van de deelnemers het benoemt.

Het volgende Café Doodgewoon is op de derde donderdag in november, 19 november, zelfde plaats, zelfde tijd: TWB, Belder 2-4, Roosendaal, binnenlopen vanaf 19.00 uur. Aansluitend wordt de film “Er mot helemaal niks” gedraaid, over drie ernstig zieke  heren die de laatste fase van hun leven in Hospice ’t Clarahofje te Goes doorbrengen. Coördinator Jacomien Marinussen zal de film inleiden en na afloop vragen beantwoorden.

Je kunt jezelf al aanmelden voor deze bijeenkomst via info@vptz-westbrabanttholen.nl.

Kaarten

 

Met hart en ziel

Tijdens de extra feestelijke vergadering van VPTZ West-Brabant & Tholen staan collega vrijwilligers, coördinatoren en bestuur uitbundig stil bij het feit dat Nelly van Melick 25 jaar vrijwilliger is bij onze organisatie voor palliatieve terminale zorg. Met hart en ziel staat zij achter het vrijwilligerswerk bij VPTZ. 25 jaar lang helpt zij mensen om het sterven thuis tot een goed einde te brengen. In hun eigen omgeving, met het vertrouwde uitzicht op de tuin. Bescheiden en betrokken. Ook zorgt Nelly voor kaarten naar collega’s, voor hen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken of ziek zijn en unieke cadeaus.

Nelly wordt toegezongen met een voor haar door Joke Frankhuijzen geschreven lied op de wijs van “Wild Rover”.

Nelly 3 web

Een grote bos bloemen, een prachtig beeld en een ‘afterparty’ maken de avond compleet.

Nelly 7 2        Nelly 10 web

Vrijwilligers zijn wij bij VPTZ.

Cliënten begeleiden, gesprekken aan ’t bed.

Vertrouwen ontvangen, hen helpen in nood.

Een licht laten stralen, in ’t zicht van de dood.

Nelly 2 web

 

 

 

 

 

 

 

Teamdag Tiengemeten

Een oase van rust

Amper vijf minuten met de pont en je bevindt je in een andere wereld. Intense rust, natuur, zó stil dat je de de stilte bijna kunt horen. Vogels zijn er in overvloed. Het kleine eiland Tiengemeten wordt op deze dag, 10 juli, behoorlijk druk bezocht. Het is dan ook prachtig weer voor een wandeling of een fietstocht. Of, zoals de vrijwilligers van VPTZ West-Brabant & Tholen, een tocht maken met de huifkar.

Wekomstbord          Huifkar onderweg

Na een snelle overtocht met het pontje is het eerst tijd voor een kopje koffie of thee met een royaal stuk kruidkoek. De huifkarren staan klaar, één met twee paarden ervoor, de andere met een trekker. Het blijkt een prima omgeving om te genieten van de prachtige natuur, om te luisteren naar de gids die vertelt over de bezienswaardigheden op het eiland en vooral ook om bij te praten ofwellicht kennismaken.

De gids vertelt hoe het eiland, dat van oorsprong een landbouwfunctie had, geworden is tot wat het nu is, een beschermd natuurgebied. Regelmatig verlaten de vrijwilligers even de huifkar om stukjes natuur te bewonderen en te luisteren naar wat de gids vertelt over de bijzonderheden van de landschappen en de begroeiing van dat stukje eiland. De oude boerderijen, ontdaan van alles wat de natuur kan beschadigen (kunststof, glas ed), worden langzaam door de natuur in beslag genomen. Het is mogelijk om op het eiland een huisje te huren, om te ervaren wat het is om op een eiland te verblijven, waar donker ook echt héél donker is.

Bij de beverboom      71

Regelmatig kruisen wandelaars het pad, er zijn dan ook verschillende wandelroutes uitgezet op het eiland, van verschillende lengte. De liefhebbers onder de vrijwilligers kunnen een stukje wandelen en worden later weer opgepikt door de huifkarren. Voor een heel smakelijke lunch strijken de vrijwilligers neer op het zonnige terras van Herberg Tiengemeten. De monden staan niet stil, niet alleen om de lunch eer aan te doen, maar ook om in steeds wisselende groepjes met elkaar te praten, iedereen lijkt het bijzonder naar de zin te hebben.

Na de lunch is het mogelijk het landbouwmuseum te bezichtigen. Vele landbouwmachines en werktuigen zijn vertegenwoordigd in het museum. Alles om aardappelen, of ‘errepels’ zoals ze vroeger genoemd werden, te poten en te oogsten. Ook is er een verzameling landbouwwerktuigen op schaal gemaakt van Meccano. Alle draaiende onderdelen werken echt op stroom. De jeugd kan hier zelf aan de slag met Meccano. Buiten het museum zijn proefvelden, waar meekrap, erwtjes, prei en andere gewassen te zien zijn. De gewassen die op dit eiland verbouwd werden vóór het overging in een natuurmonument zijn o.a. vlas, riet, meekrap, aardappelen en bieten. Op de website van Natuurmonumenten: https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebied/tiengemeten vindt u alle informatie over dit bijzondere eiland.

90

Een beetje moe en ‘rozig’ van het wandelen gewoon buiten zijn in de zon, strijken de vrijwilligers nog even neer op het terras van restaurant Pannenkoeken bij Hèlène, waar enkelen zich nog even verwennen met een heerlijk schaaltje aardbeien met slagroom.

96

Dan is het tijd om naar het pontje te lopen, het was een heerlijke dag waarop de vrijwilligers genoten van elkaar te zien en te spreken. Een eiland om zeker nog eens terug te komen.

82

Tekst: Rianne Uijtdewillegen

 

Tweede Café Doodgewoon op17 september

Sinds juni 2015 is in West-Brabant Café Doodgewoon geopend voor professionals, vrijwilligers en mantelzorgers in de palliatieve zorg. Vijf maal per jaar op de derde donderdagavond van de maand gaan de deuren naar de Binnentuin van TWB, thuiszorg met aandacht, open.

De tweede “Café Doodgewoon” vindt plaats op 17 september van 19.00 uur tot ongeveer 21.30 uur. Locatie van Café Doodgewoon is: de Binnentuin van TWB, Belder 2-4, 4704 RK Roosendaal.

De avond gaat door onverwachte omstandigheden ietwat anders worden ingevuld als oorspronkelijk aangekondigd. We hebben Gonnie Jansen uitgenodigd. Zij is documentairemaakster, levensverhalenexpert en verpleegkundige. Zij legt levensverhalen vast om na te laten voor wie de tijd dringt. Zie haar website: www.onderons.nu

Gonnie Jansen werkt met mensen in de laatste periode van hun leven en is gespecialiseerd in ‘doodgewone gesprekken’, openhartige interviews met ongeneeslijk zieke vrouwen die sterven bespreekbaar willen maken.

Zij is een vrouw met een missie: elk mens beleeft de dood en doodgaan verschillend en daarin kunnen we van elkaar leren en ook elkaar inspireren. Wat heb je nodig als je niet lang meer te leven hebt en wat is steunend, zoals in de contacten naar zorgverleners? Hierover gaan we tijdens deze interactieve avond een doodgewoon gesprek met elkaar voeren. Dat doen we aan hand van filmfragmenten met ongeneeslijk zieke vrouwen die openhartig vertellen hoe zij omgaan met hun beperkte levensverwachting en wat hen helpt.

Ook zal Gonnie Jansen een kort telefoongesprek hebben met een ervaringsdeskundige over wat haar helpt en wat niet en welke adviezen zij heeft voor de zorgverleners.  We gaan ook nog op een creatieve manier kijken naar dit thema. En natuurlijk is er volop ruimte om ervaringen met elkaar uit te wisselen.

VPTZ West-Brabant & Tholen en het Netwerk Palliatieve Zorg Roosendaal, Bergen op Zoom en Tholen vinden dat de dood net zo bij het leven hoort als de geboorte. We willen het gesprek over het levenseinde stimuleren door op informele manier kennis te delen, informatie te geven en ondersteuning te bieden, zowel aan mensen voor wie het levenseinde in zicht komt en hun naasten als aan de zorgverleners en belangstellenden. Daarom hebben we Café Doodgewoon opgericht, om aan de hand van thema-avonden zorgverleners uit West-Brabant en Tholen met elkaar in contact brengen, ervaringen laten uitwisselen en informatie delen rond de palliatieve zorg. Hierdoor wordt de transmurale samenwerking versterkt en weten de hulpverlenende organisaties elkaar beter te vinden. De palliatieve zorg aan de patiënt en zijn/haar naasten kan zo verder geoptimaliseerd worden!

De inloop van Café Doodgewoon begint om 19.00 uur met een kopje thee of koffie. We eindigen met een drankje, borrel en wat hapjes, rond 21.30 uur.

De eerste Café Doodgewoon vond plaats op 18 juni en was een groot succes. Het onderwerp was integere aandacht in de palliatieve zorg en werd door Theater van de Laatste Dagen mooi verbeeld. Een verslag van deze avond is hier te vinden op deze website.

Organisatie: Netwerk Palliatieve Zorg Roosendaal, Bergen op Zoom en Tholen en VPTZ West-Brabant & Tholen

Aanmelden hoeft niet, maar mág wel, via: info@vptz-westbrabanttholen.nl. Kom doodgewoon!

SamenLoop voor Hoop 27 en 28 juni 2015

De tweede editie van het 24-uurs wandelevenement tegen kanker op de atletiekbaan van Sportpark Rozenoord in Bergen op Zoom heeft meer dan € 170.000 opgebracht voor het KWF. VPTZ West-Brabant & Tholen is een van de meer dan zestig teams die hier hun steentje aan hebben bijgedragen. Met de verkoop van kaarten, zelfgemaakte knuffels, kandelaars, hartjes en sterren, met een sjoelbak (sjoelen voor € 1) en de 22 vrijwilligers die om beurten meeliepen.

Het wij-gevoel overheerst tijdens het evenement, survivors worden in het zonnetje gezet en er wordt stilgestaan bij de naasten die dit helaas niet meer kunnen meemaken. Het is een weekend vol uiteenlopende emoties.

VPTZ kent het leed achter de voordeur waarvan men vaak geen weet heeft. VPTZ vrijwilligers zijn geschoold en ervaren in het er Zijn als het er om gaat.

SLvH3

SLvH2   SL4 SL

 

Tekst en foto’s: Louise Smit