30-jarig Jubileum VPTZ West-Brabant & Tholen

Op 11 november 2016 vierde de stichting VPTZ West-Brabant & Tholen haar 30-jarig bestaan in het Bravis ziekenhuis in Roosendaal. Zo’n 90 VPTZ-ers, bestuurders  en zorgverleners bezochten deze heuglijke bijeenkomst.

De eerste spreker, voorzitter Bram Klijnsma, stond stil bij het begin van de inzet van vrijwilligers in de terminale fase in Nederland, in de Achterhoek van de jaren 70 van de vorige eeuw. VPTZ West-Brabant & Tholen biedt inmiddels per jaar ondersteuning  aan 135 palliatieve terminale cliënten in de regio met zo’n 55 zorgvrijwilligers en 15 andere vrijwilligers. Ook met een groot aantal zorginstellingen in onze regio  is inmiddels samenwerking ontstaan. Want hoewel onze organisatie gericht is op de thuis situatie, doen zich sinds de scheiding van wonen en zorg in de zorginstellingen, vergelijkbare situaties als thuis voor.

vptz_westbrabanttholen_30jaar_11-bram

Met het oog op een bijdrage om  in West-Brabant de samenwerking in de palliatieve zorg te verbeteren hebben we bovendien  ‘Café Doodgewoon West-Brabant’ opgezet. Dit in nauwe samenwerking met het Netwerk Palliatieve Zorg. Vier maal per jaar wordt een thema uit de palliatieve zorg uitgediept en alle geïnteresseerden zijn welkom. Wij participeren ook in Patz teams.  PaTz staat voor Palliatieve Thuiszorg. Dit project heeft tot doel de samenwerking tussen huisartsen en wijkverpleegkundigen te bevorderen en hun deskundigheid te verhogen waardoor de kwaliteit in de palliatieve thuiszorg toeneemt.

Bram sloot  af met het uitspreken van de overtuiging dat wij met onze zeer gemotiveerde VPTZ -ers nog vele jaren ons mooie werk mogen en kunnen voortzetten en gaf  het woord aan geestelijk verzorger Myriam Verwiel.

vptz_westbrabanttholen_30jaar_12-myriam

Myriam leidde de door haar geproduceerde dansvoorstelling in. Deze  voorstelling is tot stand gekomen door haar persoonlijke ervaringen in de zorg. Ervaringen die gelden voor elk ander beroep waar mensen met mensen werken. Daar waar je er als werker wilt zijn voor de ander. Dat is niet altijd makkelijk omdat je met een weerbarstige praktijk van doen hebt. Er zijn geld, tijd, protocollen, factoren van buitenaf die je kunnen vastleggen, waardoor je minder toekomt aan die mens waarvoor je werkt.

Men kan daardoor in een spagaat raken: het er willen zijn voor de ander enerzijds en het ervaren van de druk anderzijds. De ervaring van die spagaat en hoe daarin innerlijke ruimte te scheppen wordt met deze dans  verbeeld, verklankt en verwoord.  Margot Kerstens is de choreografe, de dansgroep is ‘in-10-ce’ uit Etten-Leur, accordeonist is Loes Dircken en  de twee Travelin’ light-mannen zijn Jan en Arthur, de teksten en het idee komen uit de koker van Myriam Verwiel.

Myriam legde uit  dat de abstracte dans bestaat uit 5 fasen:

–              Hoe een mens controle probeert te houden,

–              de grip verliest, verdrinkt in chaos,

–              om dan wankelend te realiseren dat je jezelf kunt herpakken.

–              Daar begin je innerlijke ruimte te maken, waar je mag wankelen.

–              Tot slot zie je dat de dansers een weg vinden. De muziektekst zegt dan: We are proud individuals: de dansers gaan staan voor wat zij belangrijk vinden.

Myriam is  benieuwd of men de spagaat herkent en herkent dat innerlijke ruimte een kernbegrip is. Die innerlijke ruimte is van belang om niet uiteen getrokken te raken. Vanuit die innerlijke ruimte hebben we contact met onszelf, kunnen we tot rust komen en kan er liefde en een eigen pad oplichten. Vanuit innerlijke ruimte kunnen we ER ZIJN, met aandacht. Als je de tijd kunt nemen om stil te zijn, als je contact mag maken met de mens die je begeleidt en diens tempo volgt. Dan  kun je wachten op wat er ontstaat, mag je jezelf verwonderen. Dan ontstaat er een ruimte waarin van alles mogelijk wordt.

Wat volgde was de prachtige dans en het betoverende accordeonspel van Loes Dircken. Het aanwezige publiek kon niet anders dan ontroerd raken. Na 45 minuten nam regiocoördinator Ellen van der Weijde het woord en polste het publiek naar reacties naar aanleiding van deze voorstelling. De vragen kwamen vanzelf. Herkenning is het sleutelwoord. Men is enorm onder de indruk van deze jonge meiden, die de fasen zo intens hebben kunnen uitbeelden. Menigeen heeft een traan moeten wegpinken.

vptz_westbrabanttholen_30jaar_27-ellen-speech

Na de uitreiking van bloemen sloot Ellen de avond met een pleidooi af. De keuze of men in het laatste stukje van het leven thuisblijft in de eigen vertrouwde omgeving of bijvoorbeeld naar een hospice wil  moet altijd blijven bestaan. En als mensen ervoor kiezen thuis te sterven, dat ze dan gebruik kunnen maken van zowel een thuiszorgorganisatie als van de inzet van onze vrijwilligers. Ieder met zijn eigen expertise. Inmiddels  is het gelukkig zo dat  verzorgenden steeds vaker uit eigen ervaringen weten hoe belangrijk onze inzetten kunnen zijn. Je ziet dan, dat onze introductie hierdoor makkelijker verloopt. En nog steeds hoort V{TZ West-Brabant & Tholen, na30 jaar: Hadden wij maar eerder van jullie bestaan geweten.

Ellen vervolgt: “Waar wij hier met z’n allen goed in zijn is praten over de palliatieve zorg  in de breedste zin van het woord. Maar voor heel veel mensen is het nog een ver van mijn bed show. Daarom  ondersteunen wij als organisatie het PalliaLiefje, het symbool voor  liefdevolle  palliatieve zorg en het bespreekbaar maken hiervan”. Daarom is er voor iedereen  aanwezig  een PalliaLiefje.

vptz_westbrabanttholen_30jaar_03-pall

Tot slot waren er de woorden van dank: aan de collega’s in de palliatieve zorg, voor de betrokkenheid en samenwerking ; aan de bestuursleden, voor hun expertise en warme betrokkenheid; aan de coördinatoren, het bijzondere werk dat zij vrijwillig verzetten en natuurlijk aan alle vrijwilligers, zo bijzonder iedereen op eigen wijze is. Bij tij en ontij gevraagd worden voor een inzet, vaak met zoveel warmte en liefde. “Zonder jullie hadden wij geen organisatie. Dat jullie weten dat wij jullie op handen dragen. Ik wil jullie vragen om dadelijk  naar voren te komen zodat wij jullie allemaal een roos kunnen geven als dank”. En dat gebeurt. Daarna wordt er gedronken en geproost. Leve de VPTZ!

vptz_westbrabanttholen_30jaar_30-bloemen-louise-en-maria

Tekst Louise J Smit

Fotografie Raymond Koek

 

 

Monuta Charity Fund

Op donderdag 17 november mochten Louise Jorritsma-Smit, Leanne Otto en Ellen van der Weijde de cheque van het Monuta Charity Fund in ontvangst nemen.

Marius Terol en Suleika Schoumacher zijn sinds 2007 franchisenemer bij Monuta in Bergen op Zoom. Suleika heeft als ambassadeur van het fonds de aanvraag van het team Café Doodgewoon West-Brabant ondersteund.

Vier maal per jaar wordt een Café Doodgewoon gehouden in de Binnentuin van Thuiszorg West-Brabant, Belder 2-4, 4704 RK te Roosendaal. Aan de hand van thema-avonden worden formele en informele zorgverleners uit West-Brabant en Tholen met elkaar in contact gebracht en kunnen ervaringen worden uitgewisseld. Zo wordt door kennis te delen en ondersteuning te bieden het gesprek over het levenseinde gestimuleerd.

Door de ongedwongen sfeer en de laagdrempeligheid wordt de transmurale samenwerking versterkt en weten de hulpverlenende organisaties elkaar beter te vinden. De palliatieve zorg aan de patiënt en zijn/haar naasten wordt zo geoptimaliseerd.

De organisatie van Café Doodgewoon West-Brabant is in handen van VPTZ West-Brabant & Tholen en het Netwerk Palliatieve Zorg.

Onderstaande foto’s zijn van Café Doodgewoon West-Brabant uit 2016, met o.a. Luizter, Lilian Boudewijn,  een presentatie  van de Inloophuizen in Bergen op Zoom en Roosendaal en het Kenniscentrum van Avoord uit Etten Leur en schrijfster Jacintha van Harteveld.

20161117-lilian-web  20161117-lilian-en-luizter2-web

20161117-lilian-en-luizter-web

20160915-symbolen  20160915-jvh