Hallo allemaal,

In de Volkskrant heb ik de serie “Die ene patiënt” met veel plezier gelezen. Hierin vertelden artsen over die ene patiënt die hun leven voor altijd veranderde. Inmiddels is deze serie van Ellen de Visser ook in boekvorm verschenen, een aanrader voor onze bibliotheek. Nu is in de Volkskrant een nieuwe serie gestart. Leraren vertellen over “Die ene leerling” die hun kijk op het vak veranderde. Wederom een schot in de roos wat mij betreft. Het leek me daarom een goed idee om van alle inzetten die ik de afgelopen jaren voor de VPTZ heb gedaan de meest indrukwekkende te kiezen en daarover te schrijven. Maar dat was gemakkelijker gedacht dan gedaan.

Wie zal ik eens kiezen?

Meneer D. die mij overhoorde over belangrijke jaartallen in de geschiedenis en het totaal belachelijk vond dat zijn vrouw een paar uurtjes per week voor zichzelf nodig had. Mijn eerste inzet en alleen daarom al onvergetelijk.

Mevrouw S. tussen de overvolle boekenrekken met haar zoon die alleen maar bij zijn moeder op bezoek durfde te komen als ik er was. Stel je voor ze zou doodgaan als hij alleen met haar was, de grote beer van een vent met zijn kleine hartje.

Mijn grote vriend C. waar ik zeven jaar lang lief en leed mee gedeeld heb. We begonnen met een kennismaking van 5 minuten en hebben dat met ups en downs uitgebouwd, elkaar leren kennen en vertrouwen. Wat heb ik veel van hem geleerd. Een hersenaandoening en iets bipolairs maakten  van elk bezoek een oefening in geduld en aftasten, grenzen bewaken en grenzen verleggen. Wat  kon hij me blij maken met die gemiddeld ene glimlach per jaar. Hij was de enige waar ik echt verdriet om heb gehad toen hij overleden was. Ik moet nog vaak aan hem denken.

Dan mevrouw H. die over het sterven de hele 6 weken zomervakantie van haar dochter A. deed. Wat was het voor haar moeilijk om alle neuzen in de familie dezelfde kant op te houden. Gelukkig bleef de VPTZ de nachten verzorgen en mochten we blijven helpen. De lieve glimlach die ik kreeg van A. toen ze achter de kist de kerk verliet was onbetaalbaar en gaf mij ontzettend veel voldoening.

Mevrouw B. die 9 jaar in bed lag en door haar 3 zonen werd verzorgd. Van haar leerde ik dat het leven ook dan zinvol kan zijn. De buitenwereld had daar een heel andere mening over.

Zo kan ik nog een hele rij onvergetelijke mensen, ervaringen en enkele missers de revue laten passeren. Lieve, boze, onverschillige, machteloze, sterke mantelzorgers. Bewoners van een woonvoorziening voor mensen met een beperking, die een speciaal plekje in mijn hart hebben.

Zoals L. die mij ondanks mijn ‘soort van beperking’ toch wel charmant vond. Pardon L.?? Wat voor soort van beperking bedoel je? Nou ja, hij kende gelukkig 1 iemand die nóg dikker was. Dus ik moest me dat vooral niet aantrekken.
Elke keer als ik het vertel moet ik daar weer hard om lachen. 1 iemand!!!!???

Dank aan al die coördinatoren die dachten: dat lijkt me nou echt iemand voor Monique. Van iedereen neem ik een klein stukje mee op mijn pad en in mijn hart. Kiezen kan ik niet, een boek schrijven wil ik niet.

De pen doorgeven wel, dat doe ik aan … Corrie Passenier.

Groetjes,

Monique

Ik ga verder
Met dit mooie initiatief
Wie ik ben, wie heb ik lief.

Hallo allemaal,

Het leek mij leuk een collage te maken met foto’s die eigenlijk zo’n beetje alles wel over mij zeggen.

Mijn naam, Nancy Enderink, 51 jaar, bijna 52. Geboren in Vlaardingen, opgegroeid in Rucphen, met tussendoor een jaar Breda, 6 jaar Zundert en terug naar Rucphen, wel in het derde huis sinds 3 november 2020. Inderdaad ‘net’ een verhuizing achter de rug, in coronatijd, pff, en ook vanuit een huis waar wij, manlief en 3 reeds volwassen kinderen (lees: heel veel spullen) 19 jaar gewoond hebben. Maar nu helemaal op mijn plek hier, nog steeds vlak bij het ‘bos’ waar ik iedere dag minstens een uur met mijn hond, Jake (Jack Russel), ga lopen. In het weekend gaan we regelmatig wat verder weg om te wandelen. Heerlijk vind ik dat. Niet alleen het wandelen, maar om me heen kijken, op zoek naar zaadjes/kleine plantjes (ik vraag altijd netjes of ik een stekje mee mag nemen) én eikeltjes om bijvoorbeeld theekopjes mee te maken voor één van mijn elfenhuisjes.

Maar ook poppenhuizen vind ik leuk om aan te kleden. Als er een folder van bv de Kwantum binnenkomt en ik zie een mooie lamp, dan probeer ik die na te maken, in het klein dus. Al heb ik de laatste tijd niet veel meer gedaan, maar ik heb hier in ons ‘nieuwe’ huis een heerlijke zolder waar ik me helemaal kan uitleven.

Ik werk dus niet, wel gedaan tot aan mijn 30e zo’n beetje, als secretaresse. Leuk, maar nu zou ik het niet meer willen doen. Ook niet meer kunnen, vandaar. Mijn hobby’s zijn dus: edelstenen (en alles wat daar een beetje ‘om heen hangt’), schilderen, tekenen, haken, sieraden maken, echt teveel om op te noemen én mijn planten niet te vergeten, daar word ik zo blij van!!

Maar ondanks al die heerlijke hobby’s, miste er iets. Ik had al vaker vrijwilligerswerk gedaan, met veel plezier. En toen kwam de advertentie in de Bode. Een redelijk grote advertentie, met de verwijzing naar een filmpje. Het filmpje duurde best lang, maar het hield mijn aandacht vast en ja, het bijna laatste zinnetje van een vrijwilligster (nam ik aan op dat moment en dat bleek ook zo te zijn): ‘ik zou ook graag willen dat zo iemand bij mij aan bed zat’, dat deed het hem. Ik was ontroerd, ook van de verhalen ervoor hoor. Oh ja, misschien wel handig om te vertellen dat ik dus nog geen vrijwilliger ben, of althans dat ik de cursus nog ga volgen, hopelijk snel.. Ik heb al wel de online cursus gedaan met de video’s. Maar terug dus.. de advertentie. Ik ben een erg open, spontaan persoon en mensen vertellen altijd hele verhalen tegen mij. Fijn te weten dat mensen zich zo vertrouwd voelen bij je, niet altijd handig als je in de supermarkt staat, de kinderen ieder moment thuis konden komen en je toch niet die persoon wilde laten staan. Tegenwoordig doet mijn man de boodschappen. Eerlijk gezegd omdat het voor mij te druk is hoor.

Het feit dus dat mensen mij vertrouwen, hun hele hebben en houwen uit willen storten, ja, dat was toch dat ik dacht, hoe fijn zou het zijn als ik er voor mensen die in hun laatste levensfase zitten en graag dingen willen vertellen/delen, wat ook, er kon ZIJN. Het zijn, het staat in de eerste online les.

Ik hoop dat ik kan bijdragen aan het ondersteunen, aandacht geven waar gewenst, tijd geven, aan een ieder in de laatste levensfase en diens naasten.
Dat was het. Ik hoop echt binnenkort te kunnen starten en misschien één van jullie tegen te komen.

Ik geef de pen door aan … Monique Indemans

Warme groet,

Nancy Enderink

Hallo allemaal,

Aan mij de eer de aftrap te geven voor het nieuwe initiatief contact te houden met elkaar. Een positief momentje in een voor veel mensen sombere tijd. Laat ik beginnen met mij voor te stellen, alhoewel ik niet voor iedereen een nieuw gezicht ben.

Mijn naam is Miek van den Bergh-Schutjes, 66 jaar en geboren en getogen in Roosendaal. Getrouwd, 3 kinderen en evenzoveel schoonkinderen en 5 kleinkinders.
In juli vorig jaar ben ik met pensioen gegaan na bijna 30 jaar bij de politie gewerkt te hebben als managementassistente (3x woordwaarde!). Toen dat pensioen steeds meer in zicht kwam, kreeg ik het af en toe benauwd: wat ga ik doen? Zeker niet achter de geraniums zitten!

Ergens eind 2019 zag ik via facebook een aankondiging van een reünie (bijeenkomst) van de VPTZ. Toeval bestaat niet. De bijeenkomst voelde als een warm bad; er waren nog een aantal bekenden uit de tijd dat ik zelf als vrijwilliger aan het bed zat (tussen 2001 en 2011), de avond was te kort. Met Ellen afgesproken dat we contact met elkaar zouden opnemen. Tijdens het gesprek dat volgde bleek dat er een plek vrijgekomen was voor een vrijwillig coördinator. Daar had ik wel oren naar.

Intussen heb ik een training gevolgd. Ik popel om uit de startblokken te gaan, jullie te leren kennen. Door Corona sta ik noodgedwongen in de parkeerstand, maar ik hoop dat die snel opgeheven wordt, zodat ik mijn nieuwe taak met verve op kan pakken. Het werk als vrijwilliger heeft mij veel gebracht: dankbaarheid jegens de cliënten die mij vertrouwden en binnenlieten in hun wereld, dankbaar dat ik er voor hen kon zijn en iets kon betekenen, dankbaar ook voor de verandering in denken en kijken naar de wereld die de inzetten bij mij aanslingerden.

Jullie kunnen nu wellicht begrijpen waarom ik weer zo graag onderdeel uit wil maken van deze club.

Hoe fijn zal het zijn om elkaar weer in levenden lijve te zien, te mogen aanraken en in de ogen te kijken, een goed gesprek te voeren. Ik verlang ernaar.

Ik hoop dat jullie een beetje een beeld gekregen hebben van mij. Als je meer wilt weten schroom dan niet om contact op te nemen.

Tot slot een overpeinzing. Het zijn de slotregels uit een gedicht.

Het is vandaag de eerste dag
Om met iets te beginnen
Waar niemand aan begon.

Ik wens jullie allen een mooi en gezond 2021 en hoop jullie allemaal zo snel als mogelijk is te ontmoeten. Tot die tijd houden we contact via de mail en/of telefoon.

Ik geef de pen graag door aan … Nancy Enderink.

Hartelijke groet,
Miek
M 06 15902527