In juni was Ellen (regiocoördinator) te gast bij Zuidwest TV in het programma Cocktail. In het programma komen partners van KBO Roosendaal aan het woord. Ellen heeft het belang van de mogelijkheden die VPTZ biedt onder de aandacht gebracht.
De bevolking wordt ouder, het aantal chronisch zieken neemt toe en veel patiënten willen graag thuis overlijden. Dit heeft als gevolg dat er steeds vaker een beroep op de huisarts zal worden gedaan voor het verlenen van palliatieve en terminale zorg. De huisarts heeft een langdurige relatie met een patiënt, het gezin en de omgeving. Het verlenen en coördineren van zorg bij een naderend levenseinde wordt dan ook vooral gedaan door de huisarts. Het verlenen van dit soort palliatieve en terminale zorg is vaak intensief. Het zijn persoonlijke trajecten waarbij er veel verantwoordelijkheid op de schouders van de individuele huisarts rust. Daarom is het belangrijk om als huisarts je eigen grenzen te kennen op het gebied van specifieke vakinhoudelijke kennis en persoonlijke, psychische of emotionele belasting.
VPTZ kan ondersteuning bieden door middel van het bieden van tijd, aandacht en ondersteuning van vrijwilligers aan de patiënt en diens mantelzorgers.
Om de mogelijkheden van VPTZ extra onder de aandacht te brengen is de uitrol van het project voor de huisartsenpraktijken gestart. Gedurende de komende maanden ontvangen de praktijken in West-Brabant en Tholen een informatiepakket met daarin o.a. folders voor cliënten en mantelzorgers. Deze pakketten worden door de vrijwilligers en coördinatoren bezorgd. Zij zijn tenslotte de beste ambassadeurs van VPTZ.
Bron: www.huisartsopleiding.nl
Jan Voogd is vrijwilliger bij VPTZ West-Brabant & Tholen. Samen met zijn vrouw Diny en Hans Selm staat hij op de beurs voor de verkoop van boeken. De boeken hebben betrekking op de groensector en zijn afkomstig uit een particuliere erfenis.
De opbrengsten van de boekenverkoop worden geschonken aan VPTZ.
VPTZ is een ANBI-gecertificeerde organisatie die zich inzet voor de ondersteuning van terminaal zieken en hun naasten. Het maakt niet uit in welke branche je actief bent; helaas kan iedereen te maken krijgen met een terminale ziekte. Het is fijn als er in zo’n situatie extra tijd, aandacht en ondersteuning is.
Wij willen Diny, Jan en Hans enorm bedanken voor hun bijzondere inzet voor onze organisatie.
Verslag van de themabijeenkomst van 12 september 2023 bij ‘Café Doodgewoon’
Wat zijn geheimen? met spreker dr Andreas Wismeijer
We hebben een mooie en interessante avond gehad. Andreas Wismeijer, psycholoog en verbonden als docent aan Tilburg University en Nyenrode business Universiteit, heeft ons meegenomen in de psychologie achter geheimen. Aan de hand van veel praktijkvoorbeelden en wetenschappelijk onderzoek heeft Andreas ons laten zien dat het dragen van een emotioneel belastend geheim de geestelijke en fysieke gezondheid ondermijnt.
Wat zijn geheimen? Gedachten, handelingen, observaties, objecten, feiten, kortom: informatie. De definitie van een geheim hebben is: een bewust en actief proces van sociale selectieve informatie-uitwisseling dat cognitieve bronnen gebruikt en ervaren kan worden als een emotionele last met lichamelijke consequenties.
Een grote motivator voor het behouden van een geheim is de angst voor de reactie van de ander. Wat doet het met de ander als je een geheim deelt? En welke gevolgen heeft het voor mij (en voor de ander)?
Het dragen van een geheim creëert een eigen realiteit naar anderen. Een geheim is een subjectieve beleving: wat voor de één een klein geheim is, kan voor de ander een groot geheim betekenen. Zijn geheimen geheim? NEE: de meeste geheimen vinden hun weg wel naar buiten.
Het blijkt, mede aan de hand van praktijkvoorbeelden die tijdens de avond aangedragen werden, dat het onderwerp leeft. Kennis hebben van de psychologie achter geheimen kan bijdragen aan een verrijking in de begeleiding van mensen in de palliatieve fase.
In dit jaarverslag 2022 leest u wat het werk van de vrijwilligers inhoudt en hoe zij door de coördinatoren ondersteund worden. Hoe we verbinding maken met samenwerkingspartners in de regio, andere VPTZ-regio’s in het land en met de landelijke organisatie VPTZ Nederland. Als bestuur creëren we de ruimte om deze werkzaamheden mogelijk te maken.
Ik hoop van harte dat het u inspireert om vrijwilligers in te zetten bij uw cliënten dan wel familie of bekenden in de laatste levensfase, of zelf vrijwilliger te worden. We vormen een mooie organisatie, ons werk is verrijkend!
Jolanda Roelands
Voorzitter bestuur
In iedereen schuilt een vrijwilliger
In deze rubriek komen mensen aan het woord die over hun vak vertellen. Waarom hebben ze daarvoor gekozen? Wat maakt hun werk leuk en hoe ziet een werkdag eruit. Deze week gaat het niet specifiek om één beroep maar stellen we het vrijwilligerswerk in de zorg centraal.
Lees hier het volledige artikel wat onlangs is gepubliceerd in De Bode.
Wij verwelkomen nieuwe vrijwilligers voor één jaar en/of voor een langere periode.
Palliatieve en terminale zorg vraagt vaak om rust. Vrijwilligers van VPTZ zijn er om te ontlasten, om even de zorg over te nemen, rust te brengen en vooral om er even helemaal te zijn voor diegene die zorg nodig heeft. Zo kunnen familie en/of mantelzorgers even op adem komen en daardoor de zorg voor hun naaste langer volhouden.
De rol van de vrijwilliger is niet vastomlijnd. De wensen van de cliënt en diens naaste omgeving vormen het uitgangspunt. Dat vraagt om een open houding en om de mensen te accepteren zoals ze zijn.
Verslag van de themabijeenkomst van 24 november 2022 bij ‘Café Doodgewoon’
Interculturele dilemma’s in de palliatieve zorg met spreker Mustafa Bulut.
Mustafa Bulut is sinds 2011 werkzaam als geestelijk verzorger (islamitisch) in de zorg. Hij is onder meer verbonden aan het Elisabeth-TweeSteden ziekenhuis in Tilburg en aan het Jeroen Bosch Ziekenhuis in ’s-Hertogenbosch. (Meer informatie over Mustafa is te vinden via www.obiz.info/.)
Aan de hand van zijn ervaringen in de palliatieve zorg en ondersteund door wetenswaardigheden via het beeld heeft hij tijdens de bijeenkomst vele interculturele verschillen weten aan te stippen en te duiden. Er was continu interactie met het publiek. Mustafa vroeg om inbreng van onderwerpen waar het publiek nieuwsgierig naar was. De onderwerpen werden ook behandeld, zoals ziektebeleving in het geloof, rouw, pijnstilling weigeren, familiebanden, snelle en langzame communicatie en niet stoppen.
Via de film ‘Hoe vertel ik het familie Yilmaz[1]’ werden thema’s aangereikt. Het verhaal van een Turkse man die ziek wordt, in het ziekenhuis komt en overlijdt was illustratief voor de soms grote interculturele verschillen en dilemma’s die er zijn. Het wegnemen van de laatste hoop, de laatste strohalm door te zeggen ‘We kunnen niets meer voor u doen.’, is niet wenselijk. Een betere benadering is: ‘We hebben alles gedaan wat mogelijk is.’
Bestudeer de intonatie en de lichaamstaal. We richten ons toch vooral op de patiënt en veel minder op de familie (en die is juist zo belangrijk in andere culturen). Stel bijvoorbeeld ook vragen aan de zoon en betrek de ‘leider’ (binnen de familie) er altijd bij.
Zomaar een greep uit de wetenswaardigheden:
Zelfzorg voor de zorgverlener is belangrijk, stap 1. De patiënt komt daarna.
Wat wil de patiënt? Het is feit dat jouw patiënt anders is dan jij (interculturele zorg).
Hoe jij naar mensen kijkt bepaalt hoe je overkomt (ik-jij-wij).
Iedereen moet tegenwoordig constant een mening hebben. Waar is onze verbondenheid?
De Nederlandse artsen worden beschouwd als zakelijk doch eerlijk. Dit wordt niet altijd gewaardeerd. Het kan botsen. Wees je ervan bewust dat we nogal direct zijn, bijvoorbeeld in het slechtnieuwsgesprek. Pas je taal aan. Gebruik bijvoorbeeld het woord ’ernstig’ i.p.v. ‘u bent uitbehandeld’.
In Nederland heerst over het algemeen een feminiene blik (vijf cultuurdimensies volgens Hofstede): er zijn niet veel verschillen tussen man en vrouw. (Een samenleving is masculien als emotionele sekserollen duidelijk gescheiden zijn: mannen worden geacht assertief en hard te zijn en gericht op materieel succes; vrouwen horen bescheiden en teder te zijn en vooral gericht op de kwaliteit van het bestaan.)
Hoop versus realiteit: hoop zit acceptatie in de weg. Soms is een sprankje hoop nodig. Geloof, hoop, een takje om aan vat te houden. Hoe vertel je slecht nieuws?
De Wet op de geneeskundige behandelovereenkomst (WGBO). Ga vooraf na of de patiënt instemming geeft en lees over wils(on)bekwaamheid. (Er zijn 3 patiëntenrechten in deze overeenkomst vastgelegd: Als patiënt heb je recht op informatie over je ziekte, de behandeling en de mogelijke gevolgen daarvan. Je mag alleen worden onderzocht en behandeld met jouw toestemming. Ook heb je recht op inzage in je medisch dossier.)
We ‘lezen’ iemand vaak in slechts 3 seconden.
Hoe wij kijken naar elkaar bepaalt hoe wij contact maken.
Niet constant oogcontact maken met de patiënt, let op de afstand (Er is gemiddeld 1,2 meter afstand nodig om je veilig te voelen).
Kom naar iemand toe ‘mag ik u een hand geven?’. Zoek een tussenweg. Niet teveel wegkijken.
Advanced Care Planning
Vereniging van Eigen Wil
De eerste reactie op rouw zijn weerstand en ontkenning.
Het is enorm waardevol om zieken te bezoeken.
Sheet ‘niet stoppen?’ Hoe verstaat de patiënt mij?
Slechtnieuwsgesprek in fases voeren.
[1] Filmproductie vanuit het ETZ 2022: ‘Hoe vertel ik het familie Yilmaz?’ over interculturele dilemma’s in de zorg.
Film en educatiepakket zijn op te vragen via interculturelezorg@etz.nl; bekijk de trailer via https://www.youtube.com/watch?v=MOQfKqBSZYk&feature=youtu.be
(Bron: https://www.obiz.info/bijdragen)
