Ik zal de zomer
niet meer zien.
En niet het licht
dat zo veel dagen
vol liet stromen
van verlangen,
adem, heimwee en poëzie.
En dat me heeft geleerd
om ook het onbeminde
te omhelzen.
Weet dat ik
stap voor stap
met alles vrede heb genomen.

Mijn liefde laat ik hier
voor wie er troost aan heeft.
Wat ik nog overhield aan dromen
is met de vogels weggevlogen.
Al ruist er nog
een zee van leven
dat me lief was,
achter mijn gesloten ogen.

Als er een morgen
van ontwaken is,
dan zal ik daar
te wachten staan.
Ik zal je in de verte
aan zien komen.
Ach, laat me nu maar los.
Laat mij lichtvoetig weggaan,
zonder vrees.
Gedragen door de vleugels
van de stilte.

Kris Gelaude