Hallo allemaal,
Ik zal me eerst even voorstellen.
Ik ben Annemarie en ben in november 60 jaar geworden. Helaas geen groot feest, maar wat in het vat zit verzuurt niet hoop ik dan maar…
Sinds 2014 woon ik samen met een lieve boer in de polder bij de Heen. We hebben een fijn huis met een grote tuin, 4 kippen, 2 honden en een kat (geërfd van een dame waar we een VPTZ inzet hebben gedaan).
Nu 12 jaar geleden maakte ik met mijn gezin een hele heftige periode door. We hadden twee jongens thuiswonend. Mijn man was in oktober ziek geworden en bleek alvleesklierkanker te hebben. Ondanks zijn vechtlust had hij na de diagnose nog maar 4 maanden te leven.
Eind januari werd hij geopereerd in een uiterste poging tot het uitstellen van het ondenkbare. Ik zie hem nog lopen met zijn rolkoffertje richting het ziekenhuis. Zijn woorden: “Ik ga vechten om zo lang mogelijk bij jullie te blijven” zijn ingeprent in mijn hart. De operatie bracht geen soelaas en versnelde het proces. Half februari haalden we hem naar huis met de ziekenwagen, want de kracht om te lopen was weg.
In de dagen na de operatie had ik gebeld met huisarts en wijkzorg en alle andere instanties die maar iets zouden kunnen betekenen. Er stond een bed in de kamer en een rolstoel, een kamerscherm, postoel, bedtafel en rollator (omdat mijn man verwachtte dat hij die nog gebruiken zou). Ook was er zuurstof en een berg medicijnen.
Mijn man begreep heel goed dat ik nachtzorg voor hem wilde, omdat ik deze tijd zo fit mogelijk wilde doorkomen ook voor onze kinderen. Daar kwam professionele hulp voor.
Iemand had me gewezen op informele zorg. Vrijwilligers die ons konden bijstaan. Er kwam een dame om onze wensen te inventariseren en mijn man gaf aan dat als het mij hielp, hij het prima vond dat er iemand kwam.
De volgende middag kwam Ella, een rustige dame die kort met mijn man sprak en daarna naast zijn bed zat met een puzzelboekje. Zo kon ik even naar een winkel of boven de was doen zonder dat mijn jongens de verantwoordelijkheid moesten dragen.
Ella kwam twee keer per week. De tweede keer dat ze kwam was mijn man in slaap en kon ze geen gesprekje meer voeren. De derde keer was de dag voor de 17e verjaardag van mijn jongste zoon. Mijn man was inmiddels 10 dagen thuis en sinds drie dagen in slaap door palliatieve sedatie.
Ik zat met Ella beneden en wist niet goed wat ik nu moest doen. Onze gewoonte was dat ik taart zou bakken voor de verjaardag de volgende dag. Maar kon dat wel? Ella vroeg of ik de spullen in huis had en of het misschien een goed idee was als we samen zouden bakken. En daarmee hielp ze mij over de drempel.
Mijn man sliep achter in de kamer. Mijn jongens zaten in de voorkamer naar ‘de Lama’s’ te kijken en af en toe te lachen. En Ella en ik bakten een taart. Die avond zat Ella op mijn kaartje samen met mijn zus bij een voorstelling van Stef Bos.
En mijn man blies om 23.15 uur zijn laatste adem uit.
Toen het twaalf uur was feliciteerde we mijn jongste en aten we taart. De gedachte dat die laatste middag mijn man misschien gehoord heeft hoe zijn kinderen lachten en geroken heeft dat er gebakken werd om het leven te vieren, geeft troost. Mijn vader had een paar jaar daarvoor dit in zijn laatste dagen gezegd… “het is goed om te zien dat het leven doorgaat.”
Ik ben daar Ella dankbaar voor.
En het heeft mijn wens doen ontstaan om dit voor anderen te kunnen doen.
En zo ben ik bij de VPTZ beland.
Ik geef de pen graag door aan Jan Luijten.
Hartelijke groet,
Annemarie v.d. Kraats4
