Hallo allemaal,
Nu ben ik gevraagd wat neer te pennen. Een leuk initiatief en een vorm van contact in deze coronatijd. Voor velen een moeilijke periode met veel impact. Persoonlijk vond ik het onthaasten in het begin wel prettig. Even niets hoeven en rustig de tijd hebben voor mijn hobby’s: schilderen, tuinieren, lezen en samen met mijn man wandelen en fietsen. Ook de tijd voor overpeinzingen: wat wil ik nog en wat is nu voor mij/ons belangrijk?
Ik wil terugblikken op 14 jaar vrijwilligerswerk bij VPTZ en hoe ik het heb ervaren. Na mijn loopbaan als verpleegkundige wilde ik me na mijn pensioen nog nuttig maken en iets voor anderen betekenen. Terminale zorg heeft me ook in het ziekenhuis altijd aangesproken, maar helaas ontbrak het daar nogal eens aan tijd. Zo kwam ik in 2007 uit bij VPTZ.
Persoonlijke aandacht geven en er echt zijn voor die ene persoon sprak mij erg aan. Ook dat je mantelzorgers even kan ontlasten van hun zorgtaak. In het begin stond ik nog erg in de doe-modus tot ik besefte dat het vooral ging om de behoeften van de cliënt. Dat is ook vaak stil aanwezig zijn. Al je zintuigen op scherp, gericht zijn op kleine signalen.
Vaak vertelden mensen mij hun levensverhaal of maakten me deelgenoot van hun angsten, verdriet en twijfels. Een cliënt zei me eens: “Je hebt niet veel kunnen doen, maar wat heb je veel gedaan”. Hij had zich kunnen uitspreken en ik had alleen maar aandachtig geluisterd.
Er waren meer situaties die me diep hebben geraakt. Ik mocht een stukje meelopen, zorgen voor wat afleiding, een luisterend oor zijn of troosten. De voldoening die het me gaf en dat ik een beetje het verschil kon maken.
Ik herinner me een man die zijn uitvaartmuziek liet horen en in tranen de afscheidsbrief voorlas die zijn zoon had geschreven. Hij wilde tot het laatst de regie houden.
Of een mevrouw die ontzettend boos was dat haar dochter VPTZ had ingeschakeld. Ik voelde me niet erg welkom. Haar dochter zei: ”Ze draait wel bij”. De week erop ging ik erheen met lood in mijn schoenen, maar mevrouw deed heel vriendelijk de deur open, had thee met cake en verontschuldigde zich over haar gedrag. We kregen een heel leuk contact. Enige tijd later gaf ik mevrouw een handmassage en daar genoot ze zo van dat ze het elke week vroeg. Ik kon niet meer stuk!
En zo zijn er vele herinneringen die ik bewaar in mijn hoofd en hart.
Ook heb ik veel geleerd van de cursussen en de themadagen die soms ook wel confronterend waren. Hoe zit ik in elkaar? Hoe ga ik om met moeilijke situaties? Wat zijn mijn talenten en waar liggen mijn grenzen etc. Ze gaven me meer inzicht in mezelf.
Ik denk ook aan de fijne contacten met de coördinatoren, waar ik altijd mijn verhaal kwijt kon, en aan de saamhorigheid met de collega-vrijwilligers. De leuke uitjes met de groep.
Ik noemde het een terugblik omdat ik na lang nadenken per 1 juli ga stoppen als vrijwilligster. Ik heb het met zoveel liefde gedaan. Het waren ervaringen die ik nooit had willen missen. Maar er zijn voor mij nu andere prioriteiten. Met mijn man samen nog dingen ondernemen nu we nog vitaal zijn. Dan zijn er ook de kinderen (dochter en zoon), en de drie kleinkinderen om van te genieten.
Ik wens het hele VPTZ team nog heel veel succes met het mooie werk.
Volg je hart en je intuïtie. Het is prachtig als je iets voor de ander kan betekenen. Dat is misschien wel de zin van het leven!
Ik geef de pen graag door aan Hermie Derks.
Hartelijke groet, Joke Scheffers
