Op maandag 21 maart 2022 hebben wij afscheid genomen van onze lieve en dierbare collega Louise Jorritsma-Smit.
Louise is in maart 2005 als vrijwilliger begonnen bij de VPTZ.
Zij wist als geen ander hoe dat moest, afstemmen, aansluiten en Er Zijn.
Sinds 2006 werden het betaalde uren en is Louise begonnen als kantoorcoördinator. Ze heeft zoveel betekend en gedaan voor de VPTZ. Wat ze precies allemaal deed dat weten wij nog steeds niet. Laat staan dat je het hier nu zo allemaal kan benoemen. Toch een klein poging. PR zaken, cliëntenregistratie, websitebeheer, declaraties, betalingen, subsidieaanvragen, jaarverslagen. Ze was zo taalvaardig. Stukjes tekst voor het werven van vrijwilligers of het aanvragen van giften. Ze draaide hier haar hand niet voor om.
Ze deed het met zoveel gemak en zoveel liefde. Met ieder van ons had zij een eigen lijntje. Bijna altijd bereikbaar en behulpzaam. Als een spin in een web. En echt waar: als wij het even niet meer wisten dan vroegen wij het aan Louise
Ze had de gave om je het idee te geven dat je bijzonder was en om je in je eigen kracht te zetten. Luisteren kon ze als geen ander. Maar ook verhalen vertellen over haar mooie reizen, belevenissen, ontmoetingen en stamboom onderzoeken. Al die ervaringen hebben haar zo’n mooi rijk mens gemaakt.
Louise wij hebben samen zoveel gelachen en zo veel lief en leed gedeeld. Ik voel mij een bevoorrecht mens dat jij op mijn padje mocht komen en dat ik 10 jaar lang samen met jou dit mooie werk heb mogen doen. Ik heb zoveel van je geleerd.
Toen je half februari ziek werd appte je mij. El ik voel mijn niet lekker ik heb last van mijn keel. Als je ziek was dan deed je altijd wel even de mail of nog even dit of dat. Echter een paar dagen later vroeg je mij ook de info-mail uit te lezen aangezien je er geen energie meer voor had. Nog een week later lag je op de IC.
Al was ik erg ongerust, tot een dikke week terug heb ik gedacht dat ga jij wel mannen. Maar Louise het heeft niet zo mogen zijn.
Tijdens de Coronatijd is het idee ontstaan van” Ik geeft de pen door aan. Elke woensdagochtend zorgde jij dat er iemand van de vptz zijn verhaal met ons deelde. Wij keken er met z’n allen naar uit. En natuurlijk schreef jij ook jouw verhaal. Een klein stukje hieruit.
Je vertelde dat het toekomstig missen van de ander je nu al pijn kan doen……maar……….Tegelijkertijd geloofde jij dat doodgaan een bevrijding is en niet het einde…..en de geboorte niet het begin.
Donderdagavond hebben wij jou met veel VPTZers in het licht gezet. Een mooie bijeenkomst waar wij ons verdriet met elkaar hebben gedeeld en jou herdacht. En Louise jij hebt dit vast daar ergens met je mooie glimlach aanschouwd.
Zoals op de kaart staat Een prachtig eigenzinnig, spiritueel en empathisch mens is er niet meer. Wij ga je zo missen maar lief mens jij zit voor altijd in ons hart.
Ik wil graag afsluiten met een gedicht van Kris Gelaude:
Waar zal jij zijn
Waar zal je zijn?
In het geheim van de sterren
Waar wij samen naar kijken
of misschien in het lied van de wind?
Wij zullen je
net als voorheen
bij je naam blijven noemen.
Maar geef een teken
Knipoog of leg een hand
op een schouder,
Wanneer je een ogenblik
met ons meeloopt.
Zo ver kan je nooit van ons weggaan
dat er van jou niets zou zijn.
Want dood is niet het laatste.
De liefde is sterker.
Maar weet je,
Ze geeft soms ook zoveel verdriet.
Tekst: Ellen van der Weijde
