Lieve allemaal,

Deze keer is het mijn beurt om iets te schrijven. Mijn naam is Carin Bolders en ik ben ruim 11 jaar bij de VPTZ.
Afgelopen 1,5 jaar was niet gemakkelijk; het overlijden van mijn zwager en Corona maakte een einde aan bezoekjes naar mijn zus in Curaçao en mijn pleegfamilie in Bali.

Daarnaast had ik al een drukke baan op de ICT-afdeling van het Bravis ziekenhuis, maar ook daar werd door Corona nog een schepje boven op gedaan. Digitaliseringsprojecten waar je normaal 3 maanden voor nodig had om in te regelen moesten nu “morgen” klaar zijn….

Gelukkig kon en mocht je verder toch niet veel dus ik ben heel blij geweest met een mooie zomer in de tuin en de wandelingetjes rondom Steenbergen. Verder heb ik vooral genoten van de dingen die wel konden zoals uren video appen met mijn zus en Balinese familie.

En dan kom ik ook nog een tekst tegen die wat mij betreft precies verwoord waar het om gaat en hoe je altijd weer de veerkracht kunt vinden om door te gaan.
Ik wil hem graag met jullie delen:

Licht genoeg voor de volgende stap

Vaak zouden we in de toekomst willen kijken, om er achter te komen hoe het er volgend jaar, of over vijf of tien jaar, voor ons bijstaat.
Op vragen over de toekomst is geen antwoord mogelijk.

Meestal schijnt er net genoeg licht om de volgende stap te kunnen zetten: het volgende uur of de volgende dag.

Levenskunst is, blij te zijn met wat we kunnen zien en niet te klagen over wat nog in het duister ligt.

Als we de volgende stap zetten in het vertrouwen dat er ook voor de daaropvolgende stap genoeg licht zal zijn, dan kunnen we blijmoedig door ons leven gaan.

We zullen verbaasd zijn hoe ver we het brengen.

Wees blij met het lampje dat je bij je draagt en vraag niet om de felle lichtstraal die elke schaduw verdrijft.

(Henri Nouwen)

Ik geef de pen graag door aan Ria Goud.

Alle goeds voor iedereen.

Warme groet,

Carin

Hallo allemaal,

Nu is mij gevraagd of ik de pen wil overnemen. Ik ben niet zo van het schrijven, maar vind het wel een mooi initiatief om toch nog wat in contact te blijven met elkaar. Ook leuk om te lezen hoe we de tijd nu doorkomen ondanks de corona.

Mijn naam is Jolanda Langen, 52 jaar. Geboren in Etten-Leur en daar met veel plezier 50 jaar gewoond. Woon nu sinds 2 jaar in Bosschenhoofd, waar ik heerlijk mijn eigen plekje heb.

Ik ben sinds 2005 bij de VPTZ. Daarvoor heb ik in de zorg gewerkt, dat ik met veel liefde heb gedaan. Door omstandigheden kon ik dit werk niet meer doen. Ik was nog te jong om thuis te zitten, toen zag ik een advertentie in de Etten-Leurse bode staan van VPTZ. Ze zochten vrijwilligers, het sprak mij gelijk aan, zodoende heb ik daarop gereageerd.

Het is een rijkdom om dit vrijwilligerswerk te mogen en kunnen doen en opnieuw in de zorg te stappen. Zo fijn om er voor de mensen in hun laatste fase nog te kunnen zijn, persoonlijk aandacht te geven. Zo bijzonder om een stukje te mogen meereizen, zodat hun naaste dierbaren even tijd hebben voor zichzelf, hen even te ontlasten van hun zorgtaak en hun verhaal met ons te kunnen delen als ze willen.

Zelf krijg je er ook veel voor terug…. Het is zo fijn om er gewoon te zijn. Zorgen voor wat afleiding, een luisterend oor hebben, troosten, of alleen een hand vasthouden. Ik heb al heel veel mooie inzetten gehad, waar ik met veel warmte aan terug denk.

VPTZ is zo`n mooie organisatie, met saamhorigheid tussen de collega vrijwilligers. Ook bieden ze interessante cursussen, waar we veel van leren. Het contact met de coördinatoren is heel fijn, er is een goede samenwerking, en je kan altijd je verhaal kwijt.

Het is te hopen dat we elkaar weer snel kunnen en mogen ontmoeten, want wat is het een gemis. En dat we ook weer meer mensen kunnen bijstaan die het zo nodig hebben.

Wat heeft corona mij gebracht?

Van kleine dingen genieten, zo ook te zien wat een rijkdom het is om zoveel dierbare familie en vrienden te hebben. Ik heb mijzelf beter leren kennen, want ik ben net voor de coronatijd gescheiden. Dus nu moest ik het alleen doen en ik vond het heel moeilijk om alleen te zijn. Twijfelde of ik het allemaal wel kon. Maar het gaat steeds beter en dan merk je pas wat je allemaal zelf kan, dat je ook meer kan dan je zelf weet. Dat geeft ook weer veel positieve energie.

Heb ook veel lieve vriendinnen, dus veel bellen en appen. En 1op1 een bakje koffie, en ook tijd voor elkaar, wat ook heel kostbaar is. Heb veel opgepast bij mijn neefjes, dat geeft zeer veel voldoening,  want ook dat is “er zijn”. En veel quality time met mijn moeder, daarom heb ik wat minder inzetten gedaan, zodat ze gewoon naar mij toe kon komen of ik naar haar.

Nu komt gelukkig weer de lente in zicht, dus heerlijk genieten van de mooie natuur.

Als afsluiting nog een mooi voorbeeld van ‘’er zijn’’. Ik ben 2 jaar bij een mevrouw geweest. Mevrouw lag al 8 jaar op bed en kon niet praten, maar wel horen. Contact had je door middel van aankijken, en zeggen wat je ging doen, of vragen of ze wat wilde drinken, dan lachte mevrouw of knikte. Haar vriendin/mantelzorger zei ook wat ze graag wilde eten of drinken, zo kreeg mevrouw toch wat ze wilde.

Ik ging 1 keer per week, en zodra je binnenkwam begon mevrouw te lachen, zo merkte je dat er herkenning was. Dit was een heel bijzondere situatie, zeker omdat mevrouw ook dementie had. De band tussen haar en haar vriendin was heel warm, zo mooi om mee te mogen maken. Het was voor haar fijn dat wij kwamen want ze zorgde al heel veel jaren, 24 uur per dag, 7 dagen in de week voor haar vriendin. Nu kon ze ook even aan zichzelf denken en haar verhaal delen, een luisterend oor was daar heel belangrijk en hard nodig. Het was erg nodig om er ‘’te zijn’’, heel bijzonder.

Ik zat er echt ook op mijn plek, en kijk er met vele mooie herinneringen aan terug. Dat je met weinig woorden toch nog een goede communicatie kan hebben. Het is zo prachtig dat je iets kan betekenen voor de medemens.

Blijf allemaal gezond.

Graag geef ik de pen door aan Carin Bolders.

Lieve groet,

Jolanda Langen

Hallo allemaal,

Mijn naam is Rian Dagelinckx, gelukkig getrouwd met Michel en moeder van Floor (20) en Twan(17). En we hebben een hond genaamd Rico van bijna 12 jaar.

Mijn verhaal bij de VPTZ begint in februari 2014, wanneer ik een artikel in de Bode lees over de VPTZ om vrijwilligers te werven.

Eind 2011 was mijn vader overleden in het ziekenhuis en kort daarna bleek mijn moeder uitzaaiingen van longkanker te hebben in haar hoofd. Nadat mijn moeder een aantal weken alleen thuis geweest was, gingen er dingen mis met betrekking tot de medicatie.

Omdat we bezorgd waren om haar langere tijd alleen te laten, hadden we in overleg met haar contact gezocht met de hospice in Bergen op Zoom, waar ze kort daarna terecht kon. Na een verblijf van vier weken in de hospice, met de laatste week palliatieve sedatie, is ze begin augustus 2012 rustig ingeslapen. De goede en liefdevolle zorg in de hospice zal me altijd bijblijven.

Maar, ik kan me goed voorstellen dat mensen graag in hun vertrouwde omgeving afscheid willen nemen van hun dierbaren en het leven. Vandaar dat ik mij aangemeld heb bij de VPTZ om te ondersteunen in een intensieve periode van zorg voor cliënt en familie.

Dit werk brengt mij heel veel inzichten in mijzelf en ik leer daar na bijna 7 jaar nog steeds van. Heb een aantal voor mij zware en indrukwekkende inzetten gehad en geleerd dat je niet alles kunt controleren en beheersen. Eigenlijk niet veel, behalve ER ZIJN en de cliënt in zijn waarde laten. En dat valt niet mee als je zelf denkt dat het anders kan. Daarbij heb ik mijn neus wel eens gestoten en daardoor geleerd om beter te observeren en te luisteren, plus NIVEA in te zetten.

Door mijn inzetten ontmoet ik mensen die mij inspireren, door mij kennis te laten maken met nieuwe dingen of leuke adressen om te eten of vakantie te vieren, of door anders te denken.

Het contact met mijn coördinatoren en collega’s ervaar ik als zeer waardevol. De keren dat ik het moeilijk had tijdens of na een inzet werd er naar me geluisterd en ben ik ondersteund. Plus alle extra’s, zoals de bijeenkomsten, lezingen, trainingen en cadeautjes geeft mij het gevoel dat ik gewaardeerd word door de organisatie. Het is een warm bad.

Dit werk vind ik niet altijd even gemakkelijk maar het maakt het leven voor mij waardevoller en ik voel me meer maatschappelijk betrokken. Omdat ik huisvrouw ben is dit mijn lijntje naar de maatschappij. Gevarieerder dan dit werk kun je het niet krijgen. Veel verschillende mensen ontmoeten, en kennis maken met nieuwe plaatsen en situaties. Het maakt me flexibel, zodat ik niet vastroest in mijn patronen.

Naast mijn bezigheden voor het zorgen voor mijn gezin en huishouden, lees ik graag, doe ik aan Pilatus, rommel graag in en rondom huis, ga graag uit eten en geniet van een uitstapje of vakantie. Wat nu wat lastiger is in deze tijd met Corona, maar ik geniet wel meer van wat ik heb. En ben me bewuster van de goede dingen des levens.
Leef bij de dag en blijf gezond!

Ik geef de pen graag door aan Jolanda Langen.

Lieve groet,

Rian Dagelinckx

Beste allemaal,

Mijn naam is Hermie Derks en ik ben sinds 4 ½ jaar één van de coördinatoren van VPTZ West-Brabant & Tholen.  Ik ben de ‘vliegende keep’, wat inhoudt dat ik door heel West-Brabant & Tholen cliënten kan hebben en dus niet ‘vastgebonden’ ben aan een regio.

Een van de mooie dingen aan mijn werk is dat ik een verbinding mag zijn tussen de cliënten en de persoon, die hen namens VPTZ bezoekt. Mijn uitdaging is, om de juiste vrijwilliger voor de cliënt, die ik bezocht heb, te vinden. En mooi om te ervaren als dit weer gelukt is. Mocht er toch een keer een mindere ‘klik’ zijn, we daar samen over kunnen praten en ik voor de cliënt een andere oplossing ga zoeken.

Belangrijk vind ik, dat jullie ‘onze ogen en oren’ zijn en aan ons doorgeven wat jullie signaleren, zodat we aanvullend nog meer kunnen betekenen voor de cliënt en zijn omgeving. Dat kan zijn eventueel meerdere malen ‘Er zijn’ of juist ons terug trekken uit een situatie. Om zo dat te kunnen bieden, wat deze specifieke persoon met zijn omgeving op dat moment nodig heeft.

We doen dit tenslotte samen; ieder van ons op zijn eigen unieke wijze met zijn eigen deskundigheid. Met als enige doel: dat mensen in de laatste fase van hun leven rustig afscheid kunnen nemen van hun dierbaren in hun vertrouwde omgeving.

En toen kwam er COVID-19…
Dat werd: op anderhalve meter afstand van elkaar, de mondkapjes wel/niet op, eventueel handschoenen aan en de vraag wel of niet een inzet doen? En voor de coördinatoren in eerste instantie: gaan we wel of niet op huisbezoek en doen we de intake dan per telefoon? Wat indruist tegen onze achterliggende bedoeling van het intakegesprek; met eigen ogen en oren waarnemen wat er mogelijk speelt en daarop kunnen inspelen.

In dit COVID-19 tijdperk komt nog een extra dimensie aan bod: hoe kunnen we de cliënt toch de nabijheid bieden, die ze nodig hebben? Voorheen kan een hand op de arm soms veel betekenen, maar hoe pak je dat nu aan met dezelfde achterliggende bedoeling?
Mijn taak is om ervoor te zorgen, dat jullie als vrijwilliger in een veilige, omgeving waar geen COVID-19 is, voor de cliënt ‘Er kunt zijn’.

En niet alleen in ons werk was het laatste jaar zoeken naar hoe we met elkaar op een veilige manier om kunnen gaan.

Ik ben getrouwd en we hebben 3 volwassen kinderen met hun partners, die samen ons
4 kleinkinderen hebben gegeven. De leeftijd is 4 maanden, 2 ½ jaar, bijna 3 jaar en net 4 jaar. In nauw overleg hebben we gekozen om met het oppassen elke vrijdag toch door te gaan. Het houdt in, dat we verder geen familie en vrienden zien. Veelal gaan contacten nu via de telefoon en/of app. Of tijdens een wandeling. Er valt hiervan alles van te vinden natuurlijk.

Het volgende gedicht geeft volgens mij aardig weer, hoe we deze periode met z’n allen hebben ervaren.

Stil is de straat. Overal
mensen in huizen verdwenen,
even een luide sirene –
stil is de straat overal.

Klassen, kantoren zijn leeg.
Thuis moeten werken of leren,
hoe alles organiseren?
Klassen, kantoren zijn leeg.

Mensen zijn bang overal.
Ieder op afstand gehouden:
ben je niet ziek of verkouden?
Mensen zijn bang overal.

Mensen gebonden aan huis.
Puzzels of brieven of boeken.
Bellen, maar niemand bezoeken.
Mensen gebonden aan huis.

Veel in ons leven valt stil.
Doorgaan en ’s nachts liggen malen:
kan ik nog alles betalen?
Veel in ons leven valt stil.

Stil is de straat. Overal
mensen in huizen verdwenen,
even een luide sirene –
stil is de straat overal.

Van: Jan Jetse Bol/ Gert Landman

Ik geef de pen graag door aan Riet Schalk.

Hartelijke groet,

Hermie Derks