Lieve allemaal,

Deze keer is het mijn beurt om iets te schrijven. Mijn naam is Carin Bolders en ik ben ruim 11 jaar bij de VPTZ.
Afgelopen 1,5 jaar was niet gemakkelijk; het overlijden van mijn zwager en Corona maakte een einde aan bezoekjes naar mijn zus in Curaçao en mijn pleegfamilie in Bali.

Daarnaast had ik al een drukke baan op de ICT-afdeling van het Bravis ziekenhuis, maar ook daar werd door Corona nog een schepje boven op gedaan. Digitaliseringsprojecten waar je normaal 3 maanden voor nodig had om in te regelen moesten nu “morgen” klaar zijn….

Gelukkig kon en mocht je verder toch niet veel dus ik ben heel blij geweest met een mooie zomer in de tuin en de wandelingetjes rondom Steenbergen. Verder heb ik vooral genoten van de dingen die wel konden zoals uren video appen met mijn zus en Balinese familie.

En dan kom ik ook nog een tekst tegen die wat mij betreft precies verwoord waar het om gaat en hoe je altijd weer de veerkracht kunt vinden om door te gaan.
Ik wil hem graag met jullie delen:

Licht genoeg voor de volgende stap

Vaak zouden we in de toekomst willen kijken, om er achter te komen hoe het er volgend jaar, of over vijf of tien jaar, voor ons bijstaat.
Op vragen over de toekomst is geen antwoord mogelijk.

Meestal schijnt er net genoeg licht om de volgende stap te kunnen zetten: het volgende uur of de volgende dag.

Levenskunst is, blij te zijn met wat we kunnen zien en niet te klagen over wat nog in het duister ligt.

Als we de volgende stap zetten in het vertrouwen dat er ook voor de daaropvolgende stap genoeg licht zal zijn, dan kunnen we blijmoedig door ons leven gaan.

We zullen verbaasd zijn hoe ver we het brengen.

Wees blij met het lampje dat je bij je draagt en vraag niet om de felle lichtstraal die elke schaduw verdrijft.

(Henri Nouwen)

Ik geef de pen graag door aan Ria Goud.

Alle goeds voor iedereen.

Warme groet,

Carin