Hallo allemaal,
Nu is mij gevraagd of ik de pen wil overnemen. Ik ben niet zo van het schrijven, maar vind het wel een mooi initiatief om toch nog wat in contact te blijven met elkaar. Ook leuk om te lezen hoe we de tijd nu doorkomen ondanks de corona.
Mijn naam is Jolanda Langen, 52 jaar. Geboren in Etten-Leur en daar met veel plezier 50 jaar gewoond. Woon nu sinds 2 jaar in Bosschenhoofd, waar ik heerlijk mijn eigen plekje heb.
Ik ben sinds 2005 bij de VPTZ. Daarvoor heb ik in de zorg gewerkt, dat ik met veel liefde heb gedaan. Door omstandigheden kon ik dit werk niet meer doen. Ik was nog te jong om thuis te zitten, toen zag ik een advertentie in de Etten-Leurse bode staan van VPTZ. Ze zochten vrijwilligers, het sprak mij gelijk aan, zodoende heb ik daarop gereageerd.
Het is een rijkdom om dit vrijwilligerswerk te mogen en kunnen doen en opnieuw in de zorg te stappen. Zo fijn om er voor de mensen in hun laatste fase nog te kunnen zijn, persoonlijk aandacht te geven. Zo bijzonder om een stukje te mogen meereizen, zodat hun naaste dierbaren even tijd hebben voor zichzelf, hen even te ontlasten van hun zorgtaak en hun verhaal met ons te kunnen delen als ze willen.
Zelf krijg je er ook veel voor terug…. Het is zo fijn om er gewoon te zijn. Zorgen voor wat afleiding, een luisterend oor hebben, troosten, of alleen een hand vasthouden. Ik heb al heel veel mooie inzetten gehad, waar ik met veel warmte aan terug denk.
VPTZ is zo`n mooie organisatie, met saamhorigheid tussen de collega vrijwilligers. Ook bieden ze interessante cursussen, waar we veel van leren. Het contact met de coördinatoren is heel fijn, er is een goede samenwerking, en je kan altijd je verhaal kwijt.
Het is te hopen dat we elkaar weer snel kunnen en mogen ontmoeten, want wat is het een gemis. En dat we ook weer meer mensen kunnen bijstaan die het zo nodig hebben.
Wat heeft corona mij gebracht?
Van kleine dingen genieten, zo ook te zien wat een rijkdom het is om zoveel dierbare familie en vrienden te hebben. Ik heb mijzelf beter leren kennen, want ik ben net voor de coronatijd gescheiden. Dus nu moest ik het alleen doen en ik vond het heel moeilijk om alleen te zijn. Twijfelde of ik het allemaal wel kon. Maar het gaat steeds beter en dan merk je pas wat je allemaal zelf kan, dat je ook meer kan dan je zelf weet. Dat geeft ook weer veel positieve energie.
Heb ook veel lieve vriendinnen, dus veel bellen en appen. En 1op1 een bakje koffie, en ook tijd voor elkaar, wat ook heel kostbaar is. Heb veel opgepast bij mijn neefjes, dat geeft zeer veel voldoening, want ook dat is “er zijn”. En veel quality time met mijn moeder, daarom heb ik wat minder inzetten gedaan, zodat ze gewoon naar mij toe kon komen of ik naar haar.
Nu komt gelukkig weer de lente in zicht, dus heerlijk genieten van de mooie natuur.
Als afsluiting nog een mooi voorbeeld van ‘’er zijn’’. Ik ben 2 jaar bij een mevrouw geweest. Mevrouw lag al 8 jaar op bed en kon niet praten, maar wel horen. Contact had je door middel van aankijken, en zeggen wat je ging doen, of vragen of ze wat wilde drinken, dan lachte mevrouw of knikte. Haar vriendin/mantelzorger zei ook wat ze graag wilde eten of drinken, zo kreeg mevrouw toch wat ze wilde.
Ik ging 1 keer per week, en zodra je binnenkwam begon mevrouw te lachen, zo merkte je dat er herkenning was. Dit was een heel bijzondere situatie, zeker omdat mevrouw ook dementie had. De band tussen haar en haar vriendin was heel warm, zo mooi om mee te mogen maken. Het was voor haar fijn dat wij kwamen want ze zorgde al heel veel jaren, 24 uur per dag, 7 dagen in de week voor haar vriendin. Nu kon ze ook even aan zichzelf denken en haar verhaal delen, een luisterend oor was daar heel belangrijk en hard nodig. Het was erg nodig om er ‘’te zijn’’, heel bijzonder.
Ik zat er echt ook op mijn plek, en kijk er met vele mooie herinneringen aan terug. Dat je met weinig woorden toch nog een goede communicatie kan hebben. Het is zo prachtig dat je iets kan betekenen voor de medemens.
Blijf allemaal gezond.
Graag geef ik de pen door aan Carin Bolders.
Lieve groet,
Jolanda Langen
