Nieuwsbrief # 1:

“Zo stil en toch zo samen…”
Als ervaren vrijwilliger bij VPTZ West-Brabant & Tholen heb ik cliënten meegemaakt van allerlei pluimage en met allerlei ziekten. Ook de spierziekte die ALS genoemd wordt. Elke maandagmiddag bezocht ik mijn cliënte tussen 13:00 en 15:00 uur, drie maanden lang. Het einde kwam sneller dan verwacht.

Ze was nog geen zestig, ze was heel intelligent en bij de tijd. Ze realiseerde zich dat het tempo van achteruitgang hard ging. Alles wat nog mogelijk was wilde ze benutten. Omdat ze digitaal vaardig was had ze naast haar rol-ligstoel verschillende computerschermen laten installeren. De digitale techniek kon haar helpen met communiceren en met het opzoeken van muziek waarvan ze hield. Gewoon spreken ging niet meer, of heel moeizaam.

Zo hadden we dus gesprekken…., ik praatte en vroeg soms wat, zij antwoordde via het computerscherm, of knikte slechts. Of zij stelde zelf een vraag via het computerscherm en ik antwoordde. Een van de basisvaardigheden van VPTZ-vrijwilligers is kunnen afstemmen, stil zijn en luisteren, aanbieden wat in de gegeven situatie nodig is. Dat was bij mijn cliënte nog veel belangrijker, omdat vrijuit spreken niet meer mogelijk was. Maar we deden ons uiterste best, zo saampjes, luisterend naar mooie klanken of kijkende naar een rockconcert. Dan waren we beiden stil en toch samen. Genietend.

Op de laatste maandag kwam de vraag of ik nog een verzoekje had. Mijn muzieksmaak is heel breed, dus ik antwoordde dat zowel klassieke muziek als moderne muziek mij konden bekoren. Uiteindelijk stelde ik ‘Hotel California’ van The Eagles voor. Ze knikte en in haar ogen zag ik dat zij dat ook schitterend vond. Zo gezegd, zo gedaan. Aan het eind van dat nummer met fantastisch gitaarspel huilde zij zacht. Ook ik kon mijn emoties niet meer de baas en huilde zachtjes met haar mee.